Dumna jak cholera:)

Są sytuacje, w których nie jestem dumna ani ze swoich dzieci ani z siebie. Macierzyństwo to nie tylko piękne chwile. Czasem trzeba zjeść beczkę soli i wspiąć się na wyżyny swojej cierpliwości, która jednak też ma swoje granice. Znacie takie sytuacje z autopsji?:)

Histeria w supermarkecie

Gdy nie miałam jeszcze dzieci widząc sceny histerii dziecka w supermarkecie uruchamiały mi się następujące myśli: po pierwsze współczułam rodzicom, po drugie myślałam sobie, że przerąbane jest mieć dzieci, a po trzecie co za rozpuszczony bachor. Mając już własne dzieci z dwiema pierwszymi dalej się po części utożsamiam:) jednak w przypadku trzeciej tezy zdałam sobie sprawę, że to nie jest wynik wychowania dzieci czy jego brak:) Po prostu niektóre tak mają:) Dlaczego niektóre? A inne nie? Też się nad tym zastanawiam ha ha.U mnie przy dwójce dzieci nie było tego typu problemów, a przy trzecim jak się zaczął bunt dwulatka tak trwa już rok:) co gorsza nic na to nie wskazuje, by miał się ku końcowi:) Także histeria przy kasie, że czegoś jej nie kupiłam nie jest mi obca. No a przecież chowają się w tym samym domu, z tymi samymi rodzicami i tymi samymi zasadami. No więc taki typ, charakterne dziewczę i już:) Czasem nie pozostaję nic innego jak wziąć za fraki i wyprowadzić delikwenta:) Tak jak na zdjęciu poniżej, kiedy odmówiła wyjścia z przedszkola:) p.s. siłownia się przydaje:)

Siara w restauracji:)

Znacie to? Idziecie z rodziną coś zjeść do restauracji, a tam zaczyna się. Ten tego jeść nie będzie, a to za mały wybór deserów w karcie i same niedobre. Maluch nie chce siedzieć w foteliku tylko najchętniej by sobie pobiegał, więc okazuje niezadowoleniem płaczem, kruszy pieczywkiem dookoła i pod stołem, chlew to mało powiedziane:) A ty zdajesz sobie sprawę, że są w restauracji ludzie, którym to może przeszkadzać, bo chcą w spokoju zjeść czy porozmawiać. Niektórzy nie mają dzieci, więc nawet Cię nie zrozumieją i wcale nie muszą. W takich chwilach obiecujesz sobie, że prędko do restauracji ponownie z dziećmi nie wyjdziesz:) Wymieniamy się z mężem porozumiewającym spojrzeniem „wychodzimy?”:) Abstrahując już od tego, że zanim nakarmisz malucha, pokroisz kotleciki starszym dzieciom, twój obiad będzie już zimny. Nauczona więc doświadczeniem najpierw zamawiam dla dzieci, a potem coś dla siebie.

Cierpliwość ma swoje granice

Każdy ma swoje granice cierpliwości, ja również. Chociaż z natury jestem bardzo spokojnym człowiekiem, odkąd pojawiło się trzecie dziecko a starsze weszły w fazę pyskowania, z tym opanowaniem jest coraz trudniej. Naprawdę nie wiem jak radzą sobie matki, które mają jeszcze więcej dzieci. Ja już czasem wychodzę z siebie, krzyczę i przeklinam, choć wiem, że nie powinnam. Nie jestem z siebie dumna. Nie lubię siebie takiej, kiedy puszczają mi nerwy. Z drugiej strony jestem tylko człowiekiem. Myślę, że moje dzieci dałyby radę wyprowadzić z równowagi każdego ha ha.

O jeden klap w dupę za dużo?

Kiedy tłumaczysz, prosisz, nagradzasz, każesz, a i tak wszystko jak grochem o ścianę, czasem zdarza mi się dać klapa w dupę. Nie jestem za tego typu rozwiązaniami. Wiem, że nie tędy droga, jednak czasem ten klap jest wart więcej niż tysiąc moich słów, które wlatują jednym uchem, a drugim wylatują. W dzisiejszych czasach jest duże potępienie dla tego typu środków wychowawczych i popieram, ale z drugiej strony czy jeden klap w dupę jeszcze komuś zaszkodził?Czy wpłynie negatywnie na psychikę dziecka? Czy faktycznie je skrzywdzi? A może wręcz otrzeźwi, że są pewne granice, których nie może przekraczać a rodzice też mają swoje granice wytrzymałości.

Mnie też się zdarzyło jako dziecko dostać w tyłek od rodziców i nie mam im tego za złe. Kiedyś to było normalne, co prawda rzadko do tego dochodziło w moim domu, ale jak już przegięliśmy dostawało nam się. Teraz wspominamy to ze śmiechem, jednak faktem jest, że szacunek dla rodziców był zawsze i jest do teraz. Wyrośliśmy jak to się mówi na ludzi:) mimo, że dostaliśmy czasem klapa a rodzice nie korzystali z poradników jak wychować dzieci, wtedy chyba nawet takich nie było:) Teraz są poradniki do poradników, zwariować można moim zdaniem z tą ilością ekspertów, którzy wiedzą lepiej od nas co jest dobre dla naszych dzieci. Nasi rodzice mieli zdecydowanie prostsze zadanie i kierowali się intuicyjnymi metodami, żeby nas wychować. Czy one były złe? Mom zdaniem nie.

A jak jest u Was? Dajecie zawsze radę bez krzyku na dziecko i okazjonalnego klapa w tyłek? Czy też wam czasem puszczają nerwy?Ciekawa jestem:)